Ήχοι του πόνου ...
μελαγχολία.
από θλίψη και αιθάλη της φλέβας
Οι Διαφραγματισμένες φλέβες
λειτουργούν σαν αντλία
για συριγμένο αίμα
Η πίστη γέννησε τη δυστυχία .
αφήστε τις στάχτες
του καρκίνου μας να ανέβουν.
να εισπνευστούν
Ή να το καταπιείτε
ολόκληρο και να βγαίνετε
από τον ουρανό
καθώς ο καπνός
μαυρίζει τον ορίζοντα
αποκαλύψτε την απόφασή σας
καθώς η κόλαση
μετατρέπεται σε κάρβουνα
αναπνεύστε στην ουσία
της απελπισίας
καθώς το μαύρο
γυρίζει σε κόκκινο αίμα
και το σαρκοφάγο
χαμόγελο
σας προδίδει.
Δευτερόλεπτα επιβραδύνουν
καθώς μετράμε μέχρι θανάτου
την κατάβασή μας.
Αντανάκλαση που εκλείφεται
με φταίξιμο
για να τοποθετηθούν
τα δάχτυλα
προς την σωστή κατεύθυνση.
Το όπλο είναι
η σκληρή αδιαφορία μας
σκελετοί για αυτοκρατορίες
που βασίζονται σε γραμμές σφαλμάτων
Να παραμείνει στην άκρη
ο οδυνηρός ονειροπόλος
αρχίζουμε να κατανοούμε
τον σχεδιασμό τους
και προετοιμαζόμαστε
να αναρριχηθούμε πίσω στη μήτρα
να αναγεννηθουμε πάλι
εκ του μη όντως
είς το είναι παραγαγείν
ως οστό και τέφρα.
Αφήστε το αίμα μας
να αναμειχθεί με το χώμα.
Η γη βυθίστηκε σε όλους μας.
Η θλίψη μας
και οι συγχωρήσεις μας.
Η σκόνη κατακρημνίζεται
πάνω σε άγονη βρωμιά
Στις αλυσίδες μας
αποσυνθέτουμε την ύλη μας.
Δεσμώμενοι με εξαπάτηση
Ο θνητός
που καταναλώνεται
Πέρα από το θάνατο
Το αξίωμα του να είσαι άπειρος.
Ο ανήμπορος
περιπλανιέται μάταια
Για να ξεχάσει .
Ένα όνειρο που τυφλώνει
Μέσα από παραμέληση
παραπαίουμε στην φτηνή
σιωπή μας.
Όλοι μας
είμαστε υποτακτικοί της
φύσης μας.
Για να καψουμε την απόλυτη σκιά
του εγώ μας.
Περνάμε στις πιο σκοτεινές τρύπες.
Με απαγορευμένους
λόγους λυγίζουμε
Αυτή είναι η αδυναμία μας,
η αποτυχημένη μας Δύναμη
στα χέρια εκείνων
που καθημερινά
μας θέλουν υποταγμένους.
Αναπνέουμε την στάχτη
καίγοντας παρελθόν μας
Για να καταπιούμε
ολόκληρη, την άρνηση
Αυτοί οι αυτοσυγκέντρωτοι
τοίχοι κλείνουν πάνω μας
Και δεν θα δούμε ποτέ
το φως Της ημέρας.
